1. Unikać adopcji dzieci ze środowisk patologicznych (alkohol, narkotyki, meliniarstwo).
2. Nie opierać swoich decyzji adopcyjnych na wypowiedziach osób, które:
- nie mają dzieci adoptowanych,
- ich dzieci adoptowane nie przekroczyły 11 roku życia,
- zbytnio „cukrzą” wypowiedzi,
- zbytnio ubolewają nad losem dzieci osamotnionych,
- są rodzicami adopcyjnymi, którym udało się uniknąć większości problemów i należą do wyjątków,
- są rodzicami adopcyjnymi, którzy podają fałszywe relacje na temat swojej sytuacji.
3. Nie opierać swoich decyzji w sprawie konkretnych dzieci wybranych do adopcji wyłącznie na opinii lokalnych psychologów w tym psychologów z ośrodków adopcyjnych.
4. Przeprowadzić na własną rękę wywiad środowiskowy w sprawie dzieci wybranych do adopcji. Można na tej podstawie wstępnie oszacować możliwość wystąpienia zaburzeń osobowości, RAD i FAS – co pomoże w diagnozie u specjalisty psychologa.
5. Zlecić analizę psychologiczną dzieci wybranych do adopcji, pod kątem wystąpienia schorzeń RAD, FAS i zaburzeń osobowości, w specjalistycznych prywatnych placówkach psychologicznych.
6. Przyjąć za pewnik, że jakkolwiek wasze zamiłowania, predyspozycje, talenty nie będą podzielane ani być może rozumiane przez dzieci adoptowane.
7. Brać pod uwagę, że nawet najlepsze wychowanie dzieci adoptowanych może stać się bezużyteczne, jeśli osobowość przekazana im wraz z genami przez rodziców biologicznych będzie zbyt silna.
8. Uświadomić sobie, że dzieci adoptowane mogą sprawiać wrażenie wyjątkowo inteligentnych w okresie dzieciństwa, natomiast od okresu dorastania najczęściej stają się skryte, przebiegłe i wrogie.
9. Pamiętać, że jak przyjdzie dla dziecka adoptowanego czas krytyczny w okresie dojrzewania i późniejszym, nikt wam skutecznie nie pomoże – sami musicie zabezpieczyć własne żywotne interesy. Ratunkiem będzie postępowanie zdecydowane, stanowcze i konsekwentne, ale sprawiedliwe.
10. Przed podjęciem decyzji o adopcji należy wykorzystać z rozmaite możliwości pozyskania własnego dziecka.
